Man, geboortejaar: 1952
Zonder voorafgaande signalen was op woensdagochtend 14 januari 2006 mijn linker gezichtshelft verlamd. Ik voelde de ontbijtlepel niet in mijn mond en de pap liep uit mijn mondhoek. Een uur later zat ik bij de huisarts. Die constateerde een gezichtsverlamming die de “Ziekte van Bell” wordt genoemd. De verlamming zette door en twee dagen later stuurde de huisarts mij naar de Kno-arts. Deze bevestigde de diagnose en schreef prednison en een antiviraal middel voor. Het mocht niet baten, de verlamming bleef. Ik had een neerhangende mondhoek en kon alleen met een rietje drinken. Eten bleef in mijn wangzak zitten en mijn linker oog kon ik niet dichtdoen. Voor mijn oog kreeg ik "traandruppels"en we plakten het af met een horlogeglaspleister om uitdroging te voorkomen.
Op 24 februari stelde de huisarts logopedie voor. Met als motivatie: logopedisten zijn heel goed thuis in de materie van de gezichtsspieren en zenuwbanen. Misschien krijg je mime oefeningen om de spieren soepel te houden.
Ik ben bij Petra van der Werf terecht gekomen. Zij heeft zich gespecialiseerd in Orofaciale Regulatietherapie. Zij vertelde mij dat ze zeker geen mime oefeningen met mij ging doen maar massage en heel lichte spieroefeningen. Dit om mijn gezicht symmetrisch te houden. Mijn rechter gezichtshelft werd overactief waardoor mijn gezicht scheef trok. Zij heeft mij twee maanden twee maal per week gezichtsmassage gegeven. Op 14 april 2006 kwam er heel vaag weer wat expressie terug in mijn gezicht en kon ik mijn ooglid iets bewegen. Nu werd er meer accent gelegd op de oefeningen maar de massage is gebleven. Vanaf half juni kon ik weer gewoon uit een kopje drinken en het oog hoefde in de nacht niet meer afgeplakt!
Het is nu april 2007 en er zijn nog veel onderzoeken geweest o.a. op Borrelia. En een MRI-scan om een brughoektumor uit te sluiten. Er is nog steeds geen aanwijsbare oorzaak gevonden. Maar mijn gezicht ziet er weer voor 90 procent uit zoals het vroeger was. Ik kom nog éénmaal per week bij de logopediste voor massage en oefeningen. Want al zie je haast niets meer van de verlamming ik heb er nog wel hinder van. Vooral bij koud weer en als ik vermoeid ben. Maar de oefeningen helpen mij door de moeilijke dagen heen, het is hierdoor hanteerbaar.
NOOT: om redenen van privacy zijn de personalia niet vermeld en zijn er geen foto’s toegevoegd.